Een Gezinsvervangend Tehuis

Ik hoorde het direct. De man die me belde sprak gejaagd en vroeg al in de eerste zin om een offerte. Hij zat helemaal klem. Deze Charles had van de baas een toezegging voor drie gesprekken gekregen. Lukraak was hij aan het rondbellen geslagen om een loopbaan-mens te vinden dat hem binnen die drie losgepeuterde momenten zou gaan redden. Zo kreeg hij via via ook mij aan de lijn. ‘Quick fix: offertetje, praten, klaar.’ Zo klonk het. Ik nam de tijd. Dat had hij duidelijk niet verwacht. Ik vroeg naar zijn situatie en naar zijn vraag. In beide gevallen kwam er een enorme klaagzang over de leiding van zijn bedrijf, die zijn drive en inspanning, noch zijn inzet om iets goed te doen, begreep.

De frustratie spatte door de telefoon. ‘Drie gesprekken zou een mooi begin zijn’, zeg ik. ‘Maar beter nog, als we in het eerste gesprek nu eens samen gaan vaststellen wat voor jou de beste begeleiding is?’ Als een wesp gestoken schiet zijn stem omhoog. Begeleiding, nee dat wil hij niet.

‘Ik wil een lóópbaan gesprek’, zegt hij stellig.

‘Wil je dan een andere baan?’ vraag ik.

Nee, dat is nu ook weer niet de bedoeling. Op mijn vraag of hij soms moeite heeft met het woord ‘begeleiden’, zegt hij dat hij dan onmiddellijk aan Moeder Theresa moet denken. En ik moet vooral niet denken dat hij zielig is. Zo, de verwarring is me duidelijk.

Een man van halverwege de vijftig. Niet gelukkig in zijn werk, wel gedreven. Hard werkend met de verwachting dat zijn inspanning ooit evenredig met aandacht en liefde beloond gaat worden. Met een diepe overtuiging dat die ander, de baas, de chef of de directeur, hem op gegeven moment toch gelukkig gaat maken. Die gedachte is mij niet vreemd. Sterker nog, ik heb het ook jaren gedacht. Ik was er zelfs behoorlijk verslaafd aan. En ik geloof, met mij velen. Charles is een schoolvoorbeeld van iemand die deze begrijpelijke, maar onwerkelijke verwachting koestert als hij ergens gaat werken. ‘De leidinggevende gaat nu goed maken wat mama en pappa destijds verkeerd gedaan hebben. Wat ik niet gekregen heb in mijn jeugd, gaat er dan nu eindelijk van komen. De organisatie als gezinsvervangend tehuis en als dat niet lukt: de coach als plaatsvervangster van mama.

‘Ik bel je terug’, zegt Charles. ‘Je hebt een punt.’ Ik hoor aan zijn stem dat het verhaal dat ik hem aan het eind van ons telefoongesprek vertel, is aangekomen. Hier is het.

‘Vroeger hadden de goden en de mensen dezelfde krachten. Maar op een gegeven moment merkten de goden dat de mensen er slechte dingen mee gingen doen. Ze namen de kracht van de mensen af. Toen ontstond een probleem, want, waar moesten ze al die kracht laten? ‘Gooi het in de diepste zee!’ zei een god. ‘Breng het naar het topje van de hoogste berg!’ zei een ander. ‘Graaf een gat en laat het diep in de aarde zakken!’ zei weer een ander. De oppergod schudde zijn hoofd. ‘Nee, nee, daar zullen ze direct gaan zoeken…’ Een tijdje zaten de goden te dubben en te piekeren. Toen sprak de slimste van het stel: ’Ik heb een idee. Laten we het diep in hen zélf verstoppen, daar zullen ze zeker niet zoeken.’ En zo geschiedde.

Workshop Klavervier

Workshop KlaverVier

Een praktische, belevings – en ervaringsworkshop over het omgaan met Emoties op het Werk

Met: Saskia Teppema

VOLGENDE OPEN WORKSHOPS IN HILVERSUM:

24 januari 2012 // 27 maart 2012

Locatie: Kastanjelaan 60

NIJKERK

27 januari in samenwerking met Anne de Vette

Locatie: Hof van Appel, Bulderweg 15

tijd: 9.30 (inloop met koffie) start om 1000 uur

eindtijd: 17.00 uur

KOSTEN: € 125,00 ex BTW, inclusief heerlijke lunch, koffie, thee, water, sap, lekkers.

Na inschrijving ontvang je de voorbereidingsopdracht. (is een hele leuke!)

Stuur een mail naar info@saskiateppema en vermeld je naam en het factuuradres.

Wil je een dag, een dagdeel of een avond met de VIER EMOTIES voor je organisatie, collega's, netwerkgroep of vrijwilligersclub, stuur me een mail en we overleggen over tijd, plaats en voorwaarden.

_________________________________________________

In haar werk als trainer, coach en adviseur ontmoet Saskia regelmatig de vragen: ‘Hoe kan ik effectief omgaan met de verschillen in de emotionele beleving in het contact met mijn collega’s, leidinggevende, medewerkers en klanten?’ Of: ‘Hoe kan ik heftige emoties in goede banen leiden?’ ‘Wat doe ik met huilende medewerkers en hoe ga ik om met boze mensen?’ Toptrainer Saskia Teppema heeft haar kennis en ervaring gebundeld in een creatieve en leerzame workshop.

Hoe kan ik Professioneel omgaan met emoties?

In deze workshop duiken we alle vier emoties in. Je leert je schakelkast kennen waarmee je emoties aan- en uit kan zetten. Alle vier emoties hebben hun waarde en hun schaduwkant. Je kunt je erdoor laten meeslepen en je kunt een keuze maken om er anders mee om te gaan, hoewel je er wel degelijk door geraakt kan zijn. Het is fijn als je in staat bent om professioneel met je eigen emoties en die van de ander om te gaan. Als iemand boos is, hoeft dat niet te leiden tot ruzie; je kunt ervoor kiezen een bedroefde medewerker op te vangen in plaats van haar een paar uur eerder naar huis te laten gaan en met een bang persoon valt heel goed te praten. En wat blij betreft: Gefeliciteerd!

- Blij – Boos – Bedroefd – Bang -

Waarom een workshop over De Vier Emoties?

Basis-emoties Blij, boos, bang en bedroefd zijn onze vier basis-emoties. Alle andere emoties zijn hiervan afgeleid. Ze zijn als zoet, zout, zuur en bitter. Alle ‘smaken’ en ‘combinaties’ van gevoelens en gedrag zijn hierop terug te voeren. De goede luisteraar herkent de emoties en kan deze bespreekbaar maken.

In het werkende leven zijn emoties niet de corebusiness. Ze zijn echter bij alles wat mensen doen, een niet weg te denken bijproduct. Dat wat onder de tafel speelt, wat niet zichtbaar is, maakt wel heel vaak wel de dienst uit. Emoties zijn niet altijd herkenbaar en ook niet altijd makkelijk bespreekbaar te maken.

Boos Onverwacht kan heftige boosheid in een gesprek naar boven komen. Bij de gesprekspartner, bij jou of wanneer je bijvoorbeeld als mediator bij een gesprek aanwezig bent. Het is vanuit de diverse invalshoeken mogelijk om de boosheid te transformeren naar een vruchtbaar resultaat. Bedroefd Droefheid, verdriet vraagt om ruimte. Die ruimte lijkt er vaak niet te zijn op het werk. Als je met de schakelkast je verdriet leert hanteren, kun je beter met het verdriet van een ander omgaan. Voor veel mensen, met name voor mannen, is verdriet op het werk een lastige emotie. Bang Bang verstopt zich nogal eens in boosheid of verdriet. Als je de angst niet boven water haalt in een gesprek blijft het zich op een onproductieve manier en op onverwachte momenten manifesteren. En daarmee kan ‘Bang’ de effectiviteit van de ontmoeting belemmeren. Blij Over Blij kunnen we kort zijn: hoe meer vreugde op het werk, echte vreugde, hoe beter het met de mensen en de bedrijvigheid zal gaan. Hoe breng je meer vreugde aan?

Emoties op het werk

Werken met mensen betekent werken met de emoties van mensen. Om met hen goed om te gaan is het nodig dat je je eigen emoties kent en de ‘schakelkast’ kan bedienen. Als je dat niet doet, niet wilt of niet kunt, dan versterken de negatieve aspecten van de emoties elkaar of ze nemen een andere vorm aan. Sterke onderliggende emoties kun je natuurlijk verhullen met een stevig harnas. ‘Het is te pijnlijk om te laten zien’, kun je bewust of onbewust denken. ‘Ik houd liever de luiken wat gesloten’, kan je slogan zijn. Je vergeet dan dat je gedrag het omgekeerde oproept van wat je wilt: fijn en leuk met mensen samenwerken. Het is bepaald niet fijn om het mikpunt van roddel te zijn:

‘O, Margreet! Dat is echt een ijskonijn, daar kun je werkelijk geen goed gesprek mee voeren. Ze houdt alles af en reageert als een gebeten hond als je te dicht bij komt.’

of:

‘Bij Karel hoef je niet met persoonlijk zaken aan te komen. Daar is hij niet van, zegt hij. En als je aandringt dat het belangrijk is, zegt hij dat hij er een andere keer op zal terugkomen. Niet dus!’

Vraag: Weet je hoe jouw aanpak wordt beleefd door je collega’s en medewerkers?

Het is een interessant experiment om eens met een stopwatch op te nemen hoeveel werk-tijd er verloren gaat doordat er niet gesproken wordt over wat er werkelijk speelt. Uit onderzoek is gebleken dat bilaterale gesprekken en vergaderingen waar bewust tijd wordt ingeruimd voor emoties, sneller, prettiger en productiever verlopen. Mensen krijgen energie als ze ervaren dat er aandacht is voor wat hen beroert.

__________________________________________________________________________________

Mogelijkheden:

Workshop van een hele dag Aan de hand van een eigen leervraag leren de deelnemers de ‘schakelkast’ van de vier emoties beter kennen en bedienen. Er is gelegenheid om ervaringen uit de praktijk in te brengen. Door reflectie en persoonlijke vragen komt er ruimte voor verdieping. Deze dag is geschikt voor een studiedag en past ook in een MD programma of opleiding. (max. 12 pers.) Prijs op aanvraag Workshop van een dagdeel Het bedienen van de ‘schakelkast’ van de emoties staat centraal. Alle vier de basisemoties (blij, boos, bedroefd en bang) komen aan bod. We beginnen en eindigen met ‘Blij’. Deze workshop is geschikt voor een congres of onderdeel van conferentie of studiedagen. (max. 30 pers.) Prijs op aanvraag Interactieve presentatie Geschikt voor een congres met een groep tot 15 - 40 mensen. We maken kort kennis met de vier emoties en we werken twee of drie ervan werkelijk uit. Ook deze korte versie (een tot anderhalf uur) is geen lezing. Prijs op aanvraag Saskia Teppema is neerlandica en werkt vanaf 1985 als personal en executive coach, trainer, opleider, organisatieadviseur en procesbegeleider vanuit haar eigen bureau Teppema Executive Coaching. Ze werkt daarin regelmatig op projectbasis samen met collega’s, zowel voor profit als non-profitorganisaties. Ze heeft in de afgelopen 26 jaar diverse opleidingen gevolgd op het gebied van psychologie, filosofie, spiritualiteit en bedrijfskunde. Ze schrijft columns over uiteenlopende onderwerpen en organiseert verrassende workshops. Teppema Executive Coaching – 035-6219213 – Kastanjelaan 60 – info@saskiateppema.nl - 1214 LJ Hilversum – www.saskiateppema.nl -

Bel of Mail voor de voorwaarden: info@saskiateppema.nl 035-6219213 of 06-51364083

Open inschrijving 22 november 2011, 24 januari 2012, 27 maart 2012

Genade

Ik zat op een gewone doordeweekse middag in de donkere, bijna lege kerk. De lichten waren uit, er waren geen kaarsen aan en het rook niet zoals op zondag lekker naar wierook. De holle stappen van de mensen, het gedempt gefluister en de donkere deuren van de biechtstoel waarachter ik pastoor Hakewessel wist te zitten, deden me een klein, schuldig meisje voelen. En terecht! Ik was stout geweest en dus moest ik verlost worden van mijn grote schuld. Het duurde vaak erg lang voor ik aan de beurt was om te biechten. Ik zat stil tussen zwijgende en knielende mensen in de kerkbank en iedere keer als er iemand in het hokje verdween, schoven we een plaats op. In mijn herinnering zaten er nauwelijks kinderen, alleen grote mensen. Ik dacht aan de lessen van de zuster over de genade. Want dat is wat ik zou krijgen als ik hier weer klaar was. Ik vond het maar een raar woord en ik had er eerlijk gezegd nog nooit iets gemerkt. Maar dat durfde ik aan niemand te zeggen. Het zou natuurlijk kunnen dat je daar wat groter voor moest zijn. Ik keek stiekem om me heen of ik iets aan die mensen kon zien. Mijn tekst was altijd hetzelfde. ‘Ik heb mijn broertjes en zusjes geplaagd’. Ik kon begrijpen dat je dat moest opbiechten, maar die meneer en die mevrouw, die plaagden toch zeker hun broertjes en zusjes niet meer? Wat heb je nu toch te biechten als je al zo groot bent?

Toen ik aan de beurt was, voelde ik mijn hart tekeer gaan. Gelukkig wist ik het eerste zinnetje heel goed; ’Eerwaarde vader, geef mij u zegen….’ . Ik had het wel honderd keer geoefend bij de zuster. Te biecht gaan leek een beetje op de avond voor Sinterklaas. Altijd was het spannend of mijn straf wel te dragen zou zijn. Of ik niet in de zak hoefde. De kapelaan nam mij heel serieus. Hij was het ermee eens dat ik enorme zonden begaan had. Ik kwam er gelukkig dan af met een stuk of drie weesgegroetjes en een of soms twee onzevaders. Maar altijd bleef de angst voor een grotere, onbekende straf mij bezighouden.

Deze onwerkelijke fase uit mijn jeugd kwam ineens als een kleurenfilm binnen toen ik na afloop van een bijzondere middag op de fiets stapte nadat ik met een vriendin op pad was geweest. Ik was te laat op de lunchafspraak, mijn schuld. Niet goed genoeg opgelet, niet voldoende aandacht voor haar gehad. Zonder goed overleg was ik een trein later gekomen. Al gauw bleek dat haar nog een ander akkefietje dwars zat. Met tranen vertelde ze me waar ze last van had. Ik voelde me schuldig; ze had gelijk. Ik voelde de neiging opkomen om me te verdedigen omdat ik het zo goedkoop vond om alleen maar te zeggen: ‘Sorry meid, je hebt gelijk, het spijt me’. Ik merkte dat mijn uitleg alleen maar meer boosheid opriep. Het was ongemakkelijk. We waren elkaar even kwijt en allebei op zoek naar waar onze vriendschap over ging. Ik was heel blij dat ze zich uitsprak en dat ik kon voelen waar ik fout zat. Niet fijn, wel eerlijk. Ik zag haar strijd en ik voelde die van mij. We waren bij de kernthema’s: intimiteit, verbondenheid, verlangen en de pijn van niet krijgen wat er zo hard nodig is. De oude kinderpijn lag open en bloot op tafel, pijn die nog steeds wachtte op een verlossing in het heden. Het was een spannend gesprek. Een paar keer dacht ik dat ze zou weglopen omdat het verdriet groter zou worden dan het verlangen.

We schakelden over op de trivialiteit toen er een bekende langskwam. Het gaf lucht aan de situatie, we konden allebei weer lachen en daarna keken we elkaar aan. We zouden immers nog naar een meditatiesessie gaan waar we ons voor hadden opgegeven. Zonder al te veel tekst fietsten we door de stad naar de stille plek aan een park. We werden vriendelijk en zacht ontvangen en ik voelde me rustig worden. Het was een eenvoudig zaaltje met bloemen en een mooie Boeddha. We zaten vlak bij elkaar en ik kon door de stilte de liefde voor haar en voor mezelf weer voelen. Ik kon mezelf vergeven en de genade voelen. En daar was ineens dat kleine meisje in die grote kerk. Genade, dat is geen woord om te begrijpen. Dat is een woord om te ervaren. Tranen prikten achter mijn ogen. Soms duurt het een leven lang om iets te begrijpen.

Saskia Teppema

September 2011

Het Ego en de Tijd

Ik was onlangs op een feestje van een 60jarige. Ik had er eigenlijk geen zin in, want ik wist dat ik, behalve het feestvarken, waarschijnlijk geen bekenden zou tegenkomen. Bovendien zat ik in een reflectieve periode, zo een waarin ik lees en schrijf, vooral met het doel erachter te komen waartoe ik denk weer op aarde te zijn en wie mijn echte IK is. Loyaliteit naar vriendin Elly en het mooie weer halen me echter over de streep en ik stap in mijn zomerjurk op de fiets. Gelukkig heb ik nog een lekkere douchegel liggen. Het echte cadeau is een lekkere lunch in ons favoriete tentje aan het strand. Het feest is al in volle gang als ik de tuin in kom. De vrouwen best nog hip, de mannen net iets te dik. Allemaal oudere jongeren. Hier een daar een verdwaalde student en een jong stel, druk doende met een baby. Maar aangezien ik ook de magische grens van de zestig aan het naken ben, doe ik mijn best om iedereen die er is. minstens zo jong te vinden als ik mezelf. Zestig is nu gelukkig niet meer oud. Toen ik vijfentwintig was, had ik de zestigers in mijn familie gefossiliseerd. (is zowaar een werkwoord). Het is een ouderwets lekkere zomeravond met een ongedwongen buffet op het terras. Slingers gekleurde lampen hangen tussen de bomen, een vuurtje knettert achter in de tuin en een leuke vent met een hoed draait plaatjes. Overal staan zitjes en aan de uithalen te horen, zijn er diverse reunietjes. Elly is collega en inmiddels ook vriendin. Ik zie haar vaak maar altijd op of rond het werk. Nog niet eerder was ik bij haar thuis en ik ken haar familie alleen van de verhalen. El is een topmeid en het is maar goed dat de mensen, met name de mannen, aan wie ik word voorgesteld niet weten wat ik van hen weet. ‘Hallo, ik ben Sasha, de veilige collega’, zou ik willen zeggen. In de loop van de avond wordt Elly en niet te vergeten haar uiterlijk op allerlei manieren geroemd. ‘Je zou niet zeggen dat je al zestig bent’, grapt de ene stevige bierbuik na de ander. Ja, het is waar. Elly heeft echt nog een superstrak figuur, weinig rimpels en vooral een jeugdige kop met blonde krullen. Voortdurend wordt de microfoon gepakt. De complimenten zitten vriendelijk en er-dik-bovenop verpakt in iedere toespraak of liedje. Met enige weemoed worden jeugdherinneringen en oude liefdes opgehaald, waaruit blijkt dat Elly gelukkig goed van haar lekkere lijf genoten heeft. En aan de frisse vent, die zich aan iedereen voorstelt als ‘zeg maar Ed’, van een jaar of achtenveertig, te zien, is ze nog niet van plan daar voorlopig mee op te houden. De overgang schijnt geheel en ongemerkt aan haar voorbij te zijn gegaan. Wat zing je voor iemand die zestig wordt? En voor zó iemand?

Het volgende liedje gaat over ‘tijd’. De tekst komt er op een quasi-komische manier op neer dat het grootste deel erop zit en dat het nu tijd wordt voor het grote genieten. Laat er geen dag langer gras over groeien, schiet op, het is nu of nooit. ‘Het is tij-heid om te leeee-ven, tijd voor het geluhuk..’ klinkt enigszins vals uit de aangeschoten kelen van de jaarclub. Tijd. Opschieten. Genieten, en wel nu direct, anders is het te laat. Dan heb je de tijd door je vingers laten glippen en zit je straks balend terug te kijken op het zitje van je rollator in je aanleunwoning. Nu ben ik in mijn zoektocht net het verhaal van Tolle tegengekomen over het ego. Heel interessant. Hij zegt dat het ego dol is op de tijd: de verleden tijd, wat je allemaal anders had moeten doen en daar dus vervolgens de pest over in krijgt, en de toekomst, wat je vooral moet plannen. Streven naar het volgende moment, morgen gaan we golfen met… en volgende week gaan we eten bij…..en in januari plannen we een reis naar... In de toekomst is het leven leuk, we moeten vandaag even zien door te komen en dan wordt het feest. ‘Niet doen’, zegt Tolle. ‘allemaal ego’. Wil je van je ego afkomen, zoals ik, dan is er maar een manier. Het moment van het NU omarmen. Ik zie hier wel alle mensen lachen en drinken, maar de teneur is toch om vooral naar de toekomende tijd op zoek te gaan. En wel snel. We hebben haast, zo klinken de liedjes. Elly zit er ontspannen bij en strijkt met uitgestoken arm en een zwoele lach betekenisvol over de kuif van haar pasverworven Ed. Het is niet moeilijk te bedenken uit welke activiteit hun zeer nabije toekomst zal bestaan.

Als ik even alleen tussen de klimop aan het franse tafeltje in een rustig hoekje met een glaasje spa ga zitten proberen het moment en het NU te pakken te krijgen door de sfeer helemaal binnen te laten komen en dankbaar te zijn voor zoveel gezelligheid, en dus zit te oefenen op de les van Tolle, komt de zus van Elly enigszins bezorgd op me aflopen. ‘Hé, jij hier, helemaal alleen, is er iets, zal ik er bij komen zitten? Wil je erover praten?’ Ze moet haar stem verheffen. De Deejee heeft het volume met gouwe ouwe net lekker opgedraaid. ‘Ja, kom erbij, nee, niets aan de hand, ik zit het hier reuze naar mijn zin te hebben!’ schreeuw ik in haar oor. ‘Leuk feest he?’ roept ze terug, ‘En die liedjes, echt iets voor El!’

Ik kijk haar aan en zie dat ze me gelooft. Ze ontspant. ‘Stel je voor, op het feest van mijn zus, zo’n leuke vrouw alleen als verdrietige muurbloem, nee, dat moeten we niet hebben’, schijnt ze te denken. Dan stoten we elkaar aan. Moeder van zesentachtig waagt zich op het grasveld dat dienst doet als dansvloer. Stok in haar ene hand, de andere zwaaiend op de beat van the Stones. Swung in de heupen. Schalkse blik. Wat nou, te oud. Volgens mij is zij voorlopig de enige die Tolle ten volle in praktijk brengt. Nu ik nog.

Saskia Teppema

Osho revisited

In de jaren zeventig was ik heel braaf. Terwijl diverse generatiegenoten experimenteerden met vrijheid, seks en drugs, verdiende ik als keurige parttime secretaresse mijn studiegeld bij elkaar. Vanuit mijn oog -en oorhoeken hoorde ik wel de verhalen over mensen die een paar maanden naar de Bhagwan in India gingen. Zijdelings, wat besmuikt en met veel oordelen werd er in mijn toen nog kleine en kleindenkende kringetje over hen gesproken. Ik hield me verre van deze hippies in oranje kleren die de meest verwerpelijke dingen deden onder leiding van een vage goeroe met een lange baard. Zonder naar het naadje van de kous te informeren had ik al besloten dat dát niets voor mij was. Ik was tenminste keurig, aangepast en ik deed mijn best om mijn studie zo netjes mogelijk af te maken.

‘Nou luitjes, bedankt! Jullie hebben toch maar mooi de weg bereid voor al die bekrompen burgers zoals ik die de antwoorden op de vragen als ‘hoe doe je dat nu eigenlijk, leven…’ in de gewone boekjes en bij de huisarts niet konden vinden. Dat er nu in alle lagen van organisaties en bedrijven tijdens de bitterballen over mindfulness gesproken wordt en dat hele volksstammen daar een cursus in volgen, hebben we echt aan jullie te danken. Twintig jaar geleden was het ondenkbaar dat gewone mensen zich hier mee zouden inlaten. Alleen zweefteven en altoos hielden zich met zen en retraites bezig. Er kijkt nu niemand meer op van een CEO in pak met stropdas, die in de FD vertelt dat hij tussen de middag op een kussentje gaat zitten om bij te komen van een heftige vergadering of om zich voor te bereiden op een moeilijk onderhandelingsgesprek. Op yoga en aanverwante cursussen verschijnen steeds meer zakenvrouwen, de mannen schoorvoetend maar gestaag in hun kielzog meeslepend.

Osho dus. Ik kwam hem en een fervent volgeling deze zomer tegen in Zweden. Ik kreeg een tip over een prachtige plek op een berg(je) met uitzicht over een meer. Dat is in Zweden meer regel dan uitzondering overigens. Als je uit je vliegtuigraampje naar beneden kijkt, zie je namelijk niets anders dan meren, bossen, meren, bossen met hier en daar een rood of geel houten huis. Het oord ziet er op de site heel aantrekkelijk uit en dat is het gelukkig in werkelijkheid ook. Een warme weidse plek met veel groen, vol geurende bloemen en frambozen, groenten volop in verzorgde bakken, een wei met schapen, een paddock met paarden en een hartelijke ontvangst van de gastvrouw.

Ik ben de enige buitenlander dus de Zweden moeten overschakelen naar Engelska. Dat kunnen ze heel goed, maar hun eerste gedachte is dat ze dat niet kunnen. Daar moet ik eerst iets over kwijt, over die Zweden, de mensen dus. Zweden zijn uiterst vriendelijk maar het duurt even voor dat je daar iets van merkt. Het is net alsof ze van nature in zichzelf in de winter zitten en die is hier lang en donker. Pas als ze voelen dat je een glimp voorjaar – vrolijkheid, aandacht – komt brengen, gaan ze langzaam ‘aan’. Dan kruipen ze uit hun hol, waar ze tenslotte letterlijk wel een maand of vier, vijf ieder jaar inzitten, kijken om zich heen, schudden zich wat uit en dan komt er heel langzaam een beweging op gang, alsof ze bang zijn dat ze zich vergist hebben. Dat die ene zonnestraal nog niet de lente komt brengen waar ze zo naar verlangen. Dat ze zich willen beschermen tegen de teleurstelling, dat er dan nog zomaar een week of zes vorst en sneeuw kan komen, ook al is het al maart. Ze houden hun hoofd nog een beetje scheef, alsof ze nog niet kunnen geloven dat de zomer echt gaat beginnen. In nagenoeg iedere ontmoeting kom ik dit proces tegen. Niet verwonderlijk, als ik bedenk hoe groot dit land is, hoe ver ze van elkaar wonen, hoe ze op zichzelf aangewezen zijn en hoe lang ze ieder jaar weer moeten wachten tot de dagen lengen en ze met licht wakker kunnen worden.

Ik krijg heerlijke koffie met zelfgebakken scones – ze zijn allemaal meesterbakkers – en dan begint ons programma. Er is een prachtige hal met een waanzinnig raam, verdeeld in geometrische vlakken met een fenomenaal uitzicht op het meer in de verte en bos daaromheen. De lucht laat zich van zijn kleurigste kant zien als we beginnen met de Osho-meditatie. Als we bij elkaar in de ruimte staan worden we ingewijd in het gedachtegoed van Osho. Meditatie en bewustwording en daarmee het leven vieren, dat is de basis van zijn leer. En uiteraard begint en eindigt dit alles met de Liefde. Een woord dat ik al mijn hele leven ken, maar waar ik nog steeds niet echt goed bij kan. Zo te zien ben ik niet de enige die nog wat de doen heeft op dit vlak. De Zweden weten gelukkig ook nog niet precies hoe ze betere maatjes met zichzelf kunnen worden. 

De sfeer is mooi als we beginnen met de meditatie. Een kwartier schudden op onze voeten. Alles los, alles laten bewegen. Alle cellen wakker maken, uit het hoofd in het lijf. De opzwepende muziek begeleidt me en ik waan me in India in een oranje jurk. Heerlijk is het om met deze visualisatie de gedachten te verdrijven. We glijden over in de volgende fase: dansen. Niet een dans dansen, maar de dans van binnenuit laten ontstaan. Vage woorden, maar heel helder als ik de muziek hoor. Ik hoef niets te doen, het gaat vanzelf. Het lijf neemt het helemaal over en ik voel me blij worden. Er is niets goed en fout en met de ruimte die ik letterlijk en figuurlijk voel, vlieg ik door de heerlijke hal. Blote voeten, losse kleren, ik ben helemaal  het kind dat ik ooit was en dus eigenlijk nog steeds ben. De meditatie eindigt op het kussen. Als ik zit voel ik alleen maar mijn adem en het enige wat ik denk is: ‘Waarom doe ik dit niet at home?’ Door mijn oogharen gluur ik naar de anderen. Ik zie ineens geen Zweden meer maar leuke, ontspannen mensen. 

Tot slot mogen we op ons matje liggen. Een heerlijk muziekje, zo een waar ik de kriebels van krijg als ik gewoon thuis de krant zit te lezen, zorgt nu dat ik wegdroom. Ik ben terug in de tijd; ik ben in een Indiase ashram en ik ben een bofkont. Het heeft pakweg een jaar of dertig geduurd, maar nu is Osho toch werkelijk in mijn leven geland. Hij stond al tijden om de hoek te loeren en naar me te lonken. Hij leeft al lang niet meer. Maar wat is hij alive hier in Zweden. Als we na een uur opstaan, zie ik dat iederéén zijn innerlijke hol verlaten heeft. Als vanzelf vinden we elkaar en vallen de verschillen tussen Holland, India en Zweden weg. Dit is mijn Bhagwan moment. Beetje laat, maar ruim op tijd. De muziek gaat nog een keer op vol en we dansen weer, maar nu met veel lol en met elkaar. Leuk hoor, die Zweden! En oja, Osho, dhanyawaadagalu (dank je wel).

Saskia Teppema

zomer 2011

Teppema Courant - juli 2011

Zomertijd. Tijd voor positieve reflectieve nieuwsberichten. Courante berichten die je pakken of aan het denken zetten. Dus welkom op de blog van Saskia Teppema. Met kleine en grote items en verhalen uit mijn persoonlijke leven wil ik jullie meenemen op reis. Ik weet niet hoe je naar jouw leven kijkt, maar dat van mij is knap turbulent. Zowel in mijn ziel als ook door alles wat ik hoor en lees. Het wordt niet meer business as usual. Het wordt welkom in de Nieuwe Wereldorde. En hoe ga ik daarin op reis? Geen idee. Ik weet nog niet welke stroom ik ga volgen. Ik sprak laatst met een collega en die rafelde mijn innerlijke wereldreizigers prachtig uit elkaar: ik kwam in mij een avonturier, een stiltezoeker, een onruststoker, een kunstenaar, een workaholic, een minnares en nog wat gasten tegen.

Daarbij moest ik direct denken aan Rumi, een oude soefi wijsgeer die bijgaand gedicht heeft geschreven. Mooier dan hij kan ik het niet zeggen. Dus als de twijfels bij je toeslaan over de focus of het vervolg van je carriere, rust deze zomer eens uit in je eigen herberg, die voor alle passanten en habitués zorgt. Tot Courant!

The guesthouse

This being human is a guesthouse.
Every morning a new arrival.
A joy, a depression, a meanness, some momentary awareness comes as an unexpected visitor.
Welcome and entertain them all!
Even if they're a crowd of sorrows
who violently sweep your house
empty of its furniture.

Still treat each guest honourably.
He may be clearing you out
for some new delight!
The dark thought, the shame, the malice:
meet them at the door laughing,
and invite them in.
Be grateful for whoever comes,
because each has been sent

as a guide from the beyond.

Jalaludin Rumi, Persian Sufi Mystic, 1207-1273